Табою адной мог я толькі і жыць...

Вершы Расула Гамзатава ў перакладах паэта Хведара Жычкі (нарадзіўся ў пас. Марс Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці)

Бачу я: зябка табе, дарагая,

Дай жа руку мне. Чаго ты дрыжыш,

Марыш пра лета ўсё, цяжка ўздыхаеш

І на мяне ты зусім не глядзіш?

Хіба ж я птушка, што толькі і ўмее

Песні спяваць, пакахаўшы, вясной?

Хіба ж я сонца, што толькі і грэе,

Стаўшы ў зеніце над нашай зямлёй?

Родная, ў лютым кахаю і ў маі,

Ў летнюю спёку і папахмурны дзень.

Песняй сваёй я любоўю усхваляю,

Песню пра шчасце нясу да людзей.

Што ж, калі лютаўскім вечарам гэтым

Зябнеш ты, седзячы побач са мной,

Значыць, нішто – ні вясна, а ні лета

Не дапамогуць больш песні маёй.

*   *    *

Друг пакінуў,  прэч пайшоў з парога.

Ноччу ён прыйшоў ка мне ўжо ў сне.

І травою зарасла дарога,

Дзе хадзіла радасць да мяне.

Друг пакінуў...Што мне ганьба, слава,

Як мне жыць і песні як спяваць?

Я ж цяпер рукі не маю правай,

Каб у горы слёзы выціраць.

*   *    *

Гавораць, што я быў юнак – не цяля,

Гавораць усе, пагуляў я нямала.

Гавораць, з адной , і з другой, і... пасля,

Гавораць, грашыў, шчэ й прыцмокнуць:

                                                               “Бывала!”

Не вер. Не грашыў я, не ўмеў я грашыць.

З тых пор як я помню сябе, дарагая,

Табою адной мог я толькі  і жыць,

Хоць так і не ведаю, хто ты такая.