Сэрца маё – гэта стол святочны

Вершы Расула Гамзатава ў перакладзе Аркадзя Куляшова

Я адзін блукаю па аулах,

Сярод скал сцяжынкаю былой.

Дружбака гадоў маіх мінулых

Тут няма, даўно няма са мной.

Я адзін, ажыўшым летуценням

Хочацца размову аднавіць.

З кім жа размаўляю? Можа, з ценем

Дружбака, з маленствам, можа быць.

*  *   *

Нават непрыкметныя пясчынкі

Могуць сцерці ногі да крыві,

Боты скінь, сышоўшы са сцяжынкі,

Вытрасай іх, Бога не гняві.

Дачытаць, мой дружа, верш твой новы

Я не змог, прызнацца ў тым дазволь.

Нехлямяжыя радкі і словы,

Як пясчынкі, прычыняюць боль.

*   *   *

Сэрца маё – гэта стол святочны,

Таварыша я запрсіў да стала,

З явівўся мой сябра, а ў час паўночны

Напрошанай госцяю ты прыйшла.

Перад тваёй красой маладою

Мы тост узнялі за тваю маладосць,

І гападыняю  і тамадою

Ты стала. А я – твой няпрошаны госць.

 *   *   *